صدای شیعه

بررسی رابطه‌ی پهلوی دوم و رژیم صهیونیستی بهائیان؛ نقطه‌ی وصل شاه و اسرائیل

صدای شیعه: استراتژی خزنده و رازآلود صهیونیست‌ها در ایران عصر پهلوی، از جمله اسرار ناگفته و پنهان تاریخ معاصر است. حضور عوامل یهود در رأس دستگاه سلطنت و مراکز مهم تصمیم‌گیری و سیاست‌گذاری، ایران عصر پهلوی را به پایگاهی سیاسی و استراتژیک برای صهیونیست‌ها تبدیل کرده بود. عناصر یهود در نتیجه‌ی پیروی بی‌چون و چرای دولت مردان ایرانی از آن‌ها، بر سیاست و اقتصاد کشور پنجه انداخته بودند.

اما چه عاملی باعث شد تا رژیم صهیونیستی بتواند به چنین نفوذی در ایران برسد. برای یافتن دلیل این موضوع باید ریشه‌های شکل‌گیری اتحاد رژیم پهلوی و صهیونیست را مورد بررسی قرار دهیم. به نظر برخی از کارشناسان، مهم‌ترین عامل اتحاد ایران و رژیم اشغالگر قدس در زمان رژیم پهلوی، نفوذ گسترده‌ی آمریکا در ایران بوده است. نفوذی که باعث شده بود که ایران در دهه‌ی 70م. در منطقه‌ی خلیج فارس تبدیل به اهرم آمریکا برای ایجاد ثبات در منطقه شود.

در واقع رابطه‌ی ایران و آمریکا که بعد از کودتای 28 مرداد بر اساس رابطه‌ی دولت دست نشانده شکل گرفته بود، باعث گردید تا سیاست‌گذاری داخلی و خارجی ایران به شدت تحت تأثیر این رابطه قرار بگیرد به طوری که برای درک بهتر نحوه‌ی رفتار ایران در صحنه‌ی بین‌الملل باید ابتدا دست نشانده بودن دولت پهلوی را مورد بررسی قرار داد.

رابطه‌ی دست‌نشاندگی چیست؟

رابطه‌ی دست‌نشاندگی بین کشورها رابطه‌ای است به نفع دو طرف و متوجه امنیت بین حکومت‌های دو کشور که از حیث وسعت، ثروت و قدرت، تفاوت فراوان دارند. روابط دست‌نشاندگی از حیث ویژگی‌های هر مورد تفاوت‌های اساسی دارند، اما همه متضمن مبادله‌ی دست‌نشانده ضرورت دارند و عموماً نمی‌توان از منابع دیگر آن‌ها را به دست آورد. اهمیت این کالاها و خدمات برای امنیت دو کشور، حکومت‌های آن‌ها را در یک رابطه‌ی همکارانه و متقابلاً سودآور به هم می‌پیوندد. بدین سان مبادله‌ی کالاها و خدمات تجسم اصلی یک رابطه‌ی دست‌نشاندگی است.

حامی نوعاً برای دست‌نشانده کمک اقتصادی، شامل وام، اعانه، توصیه‌های فنی و انتقال‌های غیرمستقیمی از قبیل سهمیه‌های وارداتی و کمک‌های کالایی و دستیاری امنیتی، شامل تربیت، ارتباطات و تجهیزات برای نیروهای نظامی، پلیس و نیروهای امنیتی کشور دست‌نشانده، تأمین می‌کند؛ توافق‌های امنیتی، از قبیل معاهده‌ها، اتحادیه‌ها و تعهدهای غیررسمی پشتیبانی و اغلب دخالت آشکار و پنهان در سیاست داخلی کشور دست‌نشانده.

این کالا و خدمات به خاطر نقش حساس آن‌ها در دست‌نشاندگی، از این پس ابزار دست‌نشاندگی خوانده خواهند شد. در ازای آن دست‌نشانده نوعاً خدماتی تأمین می‌کند که بر امنیت حامی می‌افزاید: ممکن است قبول کند که به عنوان پلیس منطقه‌ای از جانب حامی خدمت کند؛ ممکن است با حامی علمیات مشترک نظامی یا اطلاعاتی اجرا کند، یا ممکن است به حامی اجازه دهد در سرزمین او پایگاه نظامی یا تسهیلات گردآوری اطلاعات تأسیس کند.[1]

بر این اساس دولت دست نشانده برای حفظ و تدوام بقای خود به مرور زمان به کمک‌های دولت حامی متکی می‌شود، مسئله‌ای که باعث می‌گردد تا دولت دست‌نشانده در سیاست داخلی و خارجی استقلال خود را از دست داده و مجری سیاست‌های دولت حامی بشود. مسئله‌ای که برای رژیم پهلوی بعد از کودتای 28مرداد به وجود آمد.

رژیم پهلوی و حکومت دست‌نشانده

سیاست‌گذاران ایالات متحده کودتای 1953م. را برای بازگرداندن ثبات سیاسی به کشوری که آن را برای استراتژی جهانی آمریکا در مقابله با اتحادیه شوروی حیاتی می‌انگاشتند ترتیب داده بودند. ایران در دهه‌ی بعد همچنان نقشی حیاتی در استراتژی جهانی آمریکا بازی کرد و از آن پس برای آمریکا بی‌اندازه مهم باقی ماند و پایگاه یک رابطه‌ی نیرومند دست‌نشاندگی بین دو کشور شد. رابطه‌ی دست‌نشاندگی بین ایران و آمریکا در آغاز بخشی از استراژی «نگاه نو» حکومت «آیزنهاور» بود.

«نگاه نو» که در بررسی شماره‌ی (/162-NSC) شورای امنیت ملی در تاریخ نوامبر 1953م. مطرح شد، تلاشی برای بازیابی ابتکار عمل در رویارویی جهانی با اتحادیه‌ی شوروی و در عین حال کاهش هزینه‌های دفاعی آمریکا بود. گرچه پایه‌ی استراتژی «نگاه نو» اندیشه‌ی «دفاع از پیرامون» حکومت «ترومن» بود. نگاه نو خواهان تلاشی اساسی برای تقویت کشورهای طرف‌دار غرب در امتداد تمامی پیرامون حوزه‌ی نفوذ شوروی بود و این طرحی بود که حکومت ترومن در دهه‌ی 1950م. آغاز کرده بود اما در اثر بازسازی اروپا و جنگ کره متوقف مانده بود.

در نتیجه حکومت آیزنهاور شروع به استقرار روابط دست‌نشاندگی در تمامی خط پیرامون چین و شوروی نمود. بر این اساس ایران باید نقش کلیدی‌تری را در تأمین امنیت منطقه ایفا می‌کرد در واقع جایگاه ایران در خط شمالی خاورمیانه آن را برای دفاع از منطقه‌ی خیلج فارس و مدیترانه به پایگاه مهمی تبدیل کرده بود. در مجموع ایران نقش مهمی برای تداوم بخشیدن به ثبات در منطقه ایفا می‌کرد.[2]

بر این اساس دولت آمریکا با گسترش رابطه‌ی دست‌نشاندگی با رژیم پهلوی درصدد برآمد تا از ایران به عنوان وسیله‌ای برای پیگیری اهداف خود در منطقه‌ی خلیج فارس استفاده کند. به عبارتی آمریکا به منظور کاهش هزینه‌های خود از این به بعد مایل بود تا تأمین امنیت منطقه‌ی خلیج فارس را به حکومت‌های دست‌نشانده‌ی خود واگذار کند، برای همین با فروش جنگ‌افزارهای پیشرفته و آموزش‌های نظامی و اطلاعاتی به ایران تلاش می‌کرد تا زمینه برای اجرای هر چه بهتر سیاست‌های خود از سوی کشورهای دست‌نشانده‌اش را فراهم کند.

در این سیاست کشور دست‌نشانده در منطقه‌ی خلیج فارس با نزدیکی و اتحاد با متحدین آمریکا باید ضریب موفقیت برنامه‌های این کشور را افزایش دهد. بر همین اساس آمریکا تقویت مناسبات بین ایران و رژیم اشغالگر قدس را آغاز نمود.

رابطه‌ی ایران و اسراییل

روابط ایران و اسراییل در دوره‌ی پهلوی دوم را باید در دو سطح تحلیل داخلی و بین‌المللی بررسی کرد. نظام پهلوی از راه کودتای نظامی با حمایت و دخالت مستقیم مشاوران نظامی آمریکایی تثبیت شده بود و بنابراین وابستگی استراتژیک به ایالات متحده داشت. دینی که محمدرضا شاه در قبال آمریکا داشت، حمایت از منافع این کشور در منطقه‌ی خلیج فارس، خاورمیانه و به‌ویژه آسیای میانه و قفقاز بود که حوزه‌ی نفوذ رقیب بزرگ آمریکا یعنی اتحاد شوروی بود.

به عبارت دیگر، آمریکایی‌ها در یک موفقیت بزرگ توانسته بودند همسایه‌ی جنوبی اتحاد شوروی را که بزرگ‌ترین کشور خاورمیانه هم بود، تحت نفوذ درآورند. مسئله‌ای که باعث شد تا آمریکا درصد بربیاید تا رابطه‌ی بین ایران و اسراییل را در راستای تأمین منافع خود در منطقه، گسترش دهد.[3]

دولت ساعد در 14اسفند 1328 به اتفاق آرا تصمیم به شناسایی اسراییل می‌گیرد و در 23 اسفند همان سال به صورت دوفاکتو این کشور را به رسمیت می‌شناسد و در بیت‌المقدس سرکنسولگری دایر می‌کند. «ویلیام شوکراس» درکتاب «آخرین سفر شاه» درباره‌ی شناسایی اسراییل توسط ایران برای اولین بار فاش می‌سازد که اسراییل شناسایی خود را با پرداخت 400هزار دلار به ساعد به دست آورد.

با این حال دولت مصدق در 15 تیر 1330 با توجه به اعتراض‌های مردم و برخی از نمایندگان مجلس، شناسایی اسراییل را باز پس می‌گیرد اما بعد از کودتای 28 مرداد 1332 دوباره رابطه‌ی ایران با اسراییل آغاز شده و تا پیروزی انقلاب اسلامی تدوام می‌یابد.[4]

از این زمان به بعد رژیم پهلوی و اسراییل در زمینه‌های مختلفی با یک‌دیگر همکاری کردند که در زیر به برخی از آن‌ها اشاره می‌شود:

- عملیات‌های مشترک ایران و اسراییل؛

روابط جدّی امنیتی بین رژیم پهلوی و اسراییل در دهه‌ی 1960م. به طور رسمی هنگامی آغاز شد که تیمی از مأموران اطلاعاتی اسراییل جایگزین تیمی از سیا که پرسنل ساواک را آموزش می‌داد، گردید. تیم‌های آموزشی موساد به طور متوسط دارای 2 تا 8 عضو بودند و تا سال 1965م. در ایران باقی ماندند.

از این زمان به بعد موساد در ساواک نفوذ گسترده‌ای می‌یابد. در همین دوره ایران و اسراییل اجرای عملیات پنهانی برضد کشورها و سازمان‌های تندرو عرب (تندرو به معنای مخالفت آن‌ها با سیاست‌های خاورمیانه‌ای آمریکاست) را آغاز کردند. موساد و ساواک برای اجرای این طرح، شبکه‌ی گسترده‌ای از خبرچین‌ها را در داخل عراق که در آن زمان جزو متحدین شوروی محسوب می‌شد را سازمان دادند.[5]

- تحریک کردهای عراق؛

عملیات مشترک ایران و اسراییل در برانگیختن کردها به این علت بود که عراق با پشتیبانی شوروی به صورت پایگاه اصلی طرح‌ریزی نفوذ در خلیج فارس و نفوذ گروه‌های چپ‌گرا در منطقه درآمده بود. برای همین ایران و اسراییل همکاری‌های گسترده‌ای را برای تقویت و تحریک کردهای عراق علیه صدام آغاز می‌کنند.[6]

در واقع ایران و اسراییل به عنوان دو بازوی خاورمیانه‌ای آمریکا در هنگامی که شوروی از راه عراق به دنبال گسترش نفوذ خود در خاورمیانه بود به کمک کردهای عراقی می‌شتابند تا به‌وسیله‌ی آن‌ها با تضعیف عراق مانع از دستیابی شوروی به اهدافش از راه عراق بشوند.

- یمن؛

در مهر 1341/ 26 سپتامبر 1962م. از سوی نظامیان طرفدار «ناصر» به رهبری سرهنگ «عبدالله سلال» برضد «امام محمد بدر» پادشاه یمن، کودتایی انجام شد و حکومت جمهوری اعلام گردید. امام البدر به عربستان گریخت و با حمایت عربستان و طرف‌داری قبایل شمال یمن، آتش جنگ داخلی در یمن برافروخته شد. در طی جنگ داخلی در یمن شمالی میان سلطنت‌طلبان و جمهوری‌خواهان (1970-1962م.)، شوروی و مصر از جمهوری‌خواهان حمایت کردند و با برقراری یک خط هوایی از قاهره به صنعا، محمولات نظامی و پشتیبانی خود را به انقلابیون رساندند.

اسراییل، اردن، ایران و عربستان سعودی نیز با ارسال امکانات جنگی و آموزش نیروها، از سلطنت‌طلبان حمایت می‌کردند. همکاری دستگاه امنیتی ایران و عربستان سعودی در موضوع یمن جنوبی، برجسته‌ترین نمود رابطه‌ی نیروهای امنیتی ایران (و اسراییل) با عربستان بود. در این مقطع به منظور کمک به نیروهای امام البدر، اسراییل سلاح‌های به غنیمت گرفته شده در جنگ با اعراب را به ایران می‌فرستاد تا پس از بازسازی و بسته‌بندی جدید به یمن ارسال شود.[7]

- دخالت نظامی در عمان؛

ایران و عربستان سعودی در دهه‌ی 60، اقدام به سازمان‌دهی یک سازمان اطلاعاتی غیررسمی به نام «باشگاه سافار» نمودند. این سازمان که شامل فرانسه، مصر و مراکش هم می‌شد، در دهه‌ی 1970م. برای مقابله با نفوذ کمونیسم در آفریقا تأسیس شد تا برای کشورهای آفریقایی دوست که در خطر حمله‌ی نیروهای طرف‌دار شوروی بودند، اسلحه، اطلاعات و منابع مالی فراهم کند.

اگرچه ایالات متحده به طور رسمی عضو باشگاه نبود ولی به شدت فعالیت‌های این باشگاه را تأیید می‌کرد زیرا خود آمریکا هم عملیات‌هایی مشابه و هم راستای آن در آفریقا به عمل می‌آورد و به ظاهر باشگاه سافاری، آمریکا را در جریان کامل فعالیت‌های خود می‌گذارد. این باشگاه در زئیر، سومالی، اتیوپی و عمان فعالیت‌هایی انجام می‌دادند.

در میانه‌ی دهه‌ی 1970م. ایران کمک نظامی گسترده‌ای برای دولت عمان فراهم آورد تا شورش ظفار را درهم شکند. ایران با حمایت مشترک آمریکا و اسراییل، اسلحه در اختیار «سلطان قابوس» قرار داد. در 29 آذر 1352 ارتش ایران مستقیماً وارد عمل شد و در طول 2 سال بعد منطقه‌ی ظفار را از چریک‌های عمانی پاک‌سازی نمود.[8]

شاید تصور شود همکاری اطلاعاتی اسراییل با ایران صرفاً در مورد مسائل برون مرزی بوده است، در حالی که به ظاهر در تهران نیز کارشناسان صهیونیست برضد کشورهای اسلامی و عربی فعالیت‌هایی را صورت می‌دادند: «ژنرال امیت (رئیس رکن 2 ارتش اسراییل) توانست موافقت شاه را در مورد تعلیم مأموران ساواک در عملیات ضدجاسوسی و مشترکاً به‌دست آوردن اطلاعات امنیتی از راه دخول به سفارتخانه‌ی کشورهای دشمن در تهران جلب کند.

در واقع بعد از ملاقات او با شاه، طبق اظهار مقام‌های عالی‌رتبه‌ی ساواک، مأموران عربی زبان موساد توانستند دیپلمات‌های ساده‌لوح عرب را در تهران با پول و زن تطمیع کرده و به داخل سفارتخانه‌های آن‌ها راه یابند و با گشودن کیسه‌های سیاسی از محتویات آن‌ها عکسبرداری کنند.» بنا بر این اظهار صریح، تمامی امکانات ساواک در اختیار موساد قرار می‌گرفت تا مأموران این سازمان اطلاعاتی، دیپلمات‌های عرب و مسلمان را کاملاً در کنترل خود درآورند.

به عبارت دیگر، همکاری امنیتی ایران با اسراییل موجب می‌شد اسراییل نقشی را که انگلیس و سپس آمریکا برای این پایگاه خود در خاورمیانه تعیین کرده بودند، یعنی تضعیف کشورهای اسلامی، به خوبی دنبال کند. باید دید در ازای این خدمات به صهیونیست‌ها، ملت ایران چه چیزی دریافت کرد. قضاوت در این زمینه چندان دشوار نیست؛ دستاورد همکاری مشترک صهیونیست‌ها با پهلوی دوم برای ملت ایران جز خفقان بیشتر نبوده است.[9]

همکاری‌های نظامی

همکاری‌های نظامی ایران و اسراییل گسترده بود و شامل همکاری درباره‌ی فروش اسلحه و نیز آموزش نیروهای ایرانی در حوزه‌ی جنگ زمینی، اطلاعات، ضداطلاعات و نیروهای هوایی بود. همکاری‌های نظامی دو طرف تا سرنگونی رژیم پهلوی ادامه داشت. در دهه‌ی 1960م./1340 سفارش‌های تسلیحاتی ایران از اسراییل رشد پیدا کرد. از جمله معروف‌ترین خریدهای تسلیحاتی شاه از اسراییل، مسلسل‌های یوزی بود.

در ژانویه‌ی 1963م. رئیس ستاد ارتش اسراییل، «زوی تزور» از ایران دیدار کرد و این دیدار طلیعه‌ی گسترش همکاری‌های نظامی دو کشور بود. همچنین قراردادهای متعددی برای تعمیر هواپیماهای جنگنده مانند هواپیمای (86-F) در اسراییل به امضای مقام‌های ارتش دو کشور رسید.

یکی از پروژه‌های مشترک ایران و اسراییل، توسعه‌ی موشک‌های دوربرد با قابلیت حمل کلاهک هسته‌ای بود. این موشک‌ها از تولیدات خود اسراییل بود و تحقیقات مربوط به آن از دهه‌ی 1950م. آغاز شده بود. در بهار 1977م. «شیمون پرز»، وزیر دفاع اسراییل در تهران موافقت‌نامه‌ی محرمانه‌ای برای تولید یک موشک پیشرفته، امضا کرد.

ایران باید هزینه‌ی این طرح را از طریق معادل یک بیلیون دلار نفت صادراتی به اسراییل می‌پرداخت. همچنین ایران موظف بود یک فرودگاه ویژه، یک کارخانه‌ی مونتاژ و سایتی برای آزمایشات گسترده‌تر فراهم کند. این پروژه با سقوط شاه به پایان رسید.[10]

همکاری اقتصادی

همکاری رژیم پهلوی و اسراییل در زمینه‌ی اقتصادی نیز حائز اهمیت زیادی در حوزه‌های مختلف و به خصوص تأمین امنیت نفتی این رژیم بود. ایران پس از کودتای 28 مرداد از راه معامله‌گران خصوصی اقدام به فروش نفت به اسراییل کرد اما از سال 1957م. فروش رسمی نفت به اسراییل آغاز شد. اسراییل برای واردات نفت از ایران نخست به احداث خط لوله‌ی 8 اینچی ایلات-بئرشبع در1957م. و سپس خط لوله‌ی 16 اینچی در سال1960م. نمود. اما علاوه بر نفت ایران و اسراییل تا زمان انقلاب اسلامی درصدد بودند در زمینه‌های دیگر اقتصادی نیز روابط خود را گسترش دهند.

اما باید یادآور شد که این روابط تابعی از خواست آمریکا بوده است و هر جا که آمریکا می‌خواست این رابطه تسریع می‌شد و یا برعکس هرجا تشخیص می‌داد این رابطه کندتر می‌گشت. برای نمونه درخواست اسراییل برای احداث یک پالایشگاه در اشدود با مشارکت ایران مورد پذیرش قرار نگرفت که در حقیقت مهم‌ترین دلیل عدم پذیرش ایران، مخالفت آمریکا بود. در یکی از اسناد سفارت آمریکا در ایران در اوت1970م. چنین آمده است:

«ما در این مقطع زمانی بحرانی بر این هستیم که هرگونه همراهی آمریکا که ممکن است مناسبات این کشور با کشورهای دوست عرب صادر کننده‌ی نفت را به خطر اندازد را اجتناب کنیم.» از این رو ایران نیز در راستای همین سیاست آمریکا حاضر به احداث پالایشگاه برای اسراییل نشد.[11]

حلقه‌ی ارتباط ایران و اسراییل

با مروری بر روابط رژیم اشغالگر قدس و رژیم پهلوی می‌توان به خوبی پی برد که روابط این دو کشور براساس تأمین منافع آمریکا در منطقه شکل گرفته بود با این حال باید به بررسی این مسئله پرداخت که توسعه و تعمیق روابط بین ایران و اسراییل در زمان پهلوی دوم توسط چه افرادی صورت می‌گرفته است و اصولاً در داخل ایران چه اشخاصی توسعه‌ی روابط این دو کشور را تسهیل می‌کردند.

براساس شواهد و مدارک به‌دست آمده، فرقه‌ی دورغین بهاییت یکی از عوامل نفوذ اسراییل در ایران در طول دوران پهلوی محسوب می‌شده است به طوری که آن‌ها با نفوذ در نهادها و بخش‌های مختلف تلاش می‌کردند تا منافع اسراییل در ایران هرچه بیشتر تحکیم شود.

در اینجا باید متذکر شد که بهاییان در جنگ اعراب و اسراییل همواره از اسراییل جانب‌داری می‌کردند به طوری که در یکی از اسنادی که پس از جنگ 6 روزه‌ی اعراب و اسراییل منتشر شد، مشخص گردید که آن‌ها مبلغ 120میلیون تومان از ایران جمع‌آوری کرده و به ارتش اسراییل داده‌اند. از طرفی این زمان مصادف با توسعه و گسترش روز افزون قدرت بهاییان به وسیله‌ی مقام‌های دولتی در ایران بود.

در سال 1347 در یکی از کمیسیون‌های فرقه‌ی مزبور، سخنگوی کمیسیون پس از ابراز خرسندی از پیروزی اسراییل در جنگ‌های با اعراب گفت: «پیشرفت و ترقی ما بهاییان این است که در هر اداره‌ی ایران و تمام وزارتخانه‌ها یک جاسوس داریم و هفته‌ای یک بار، طرح‌های تهیه شده به وسیله‌ی دول به عرض شاهنشاه می‌رسید. گزارش‌هایی در زمینه‌ی آن طرح‌ها به محافل روحانی بهایی می‌رسد. مثلاً در پیمان کار، کادر بهاییان ایران هر روز گزارش خود را در زمینه‌ی ارتش ایران و اینکه چگونه چتربازان را آموزش می‌دهند، به محفل روحانی بهاییان تسلیم می‌نمایند.

اسراییل پس از اطمینان از نفوذ گسترده‌ی بهاییت در ارکان رژیم پهلوی و به منظور بهره‌برداری سیاسی، اطلاعاتی و اقتصادی بیشتر از آن‌ها در کشورهای جهان و به ویژه ایران، بهاییت را به صورت آشکار به عنوان یک مذهب به رسمیت شناخت. در یکی از اسناد ساواک در این باره چنین آمده است: «اسراییل مذهب بهایی‌ها را به عنوان یک مذهب رسمی در سال 1974م. به رسمیت شناخته است. دولت اسراییل با اجرای برنامه‌ی تحبیب از افراد مزبور می‌کوشد از اقلیت فوق‌الذکر در سایر کشورهای جهان به ویژه ایران بهره‌برداری سیاسی، اطلاعاتی و اقتصادی بنماید.»

بنابراین رژیم اشغالگر قدس، با حمایت همه جانبه از فرقه‌ی ضاله‌ی بهاییت و نفوذ دادن آن‌ها در پست‌های کلیدی هیئت حاکمه‌ی رژیم شاه به ویژه در دربار، دولت و ارتش، در جهت اغراض و اهداف خود و ضربه زدن به فرهنگ اسلام و مسلمین به ویژه به مردم ایران و فلسطین به عنوان یک ابزار نهایت بهره برداری را در جنبه‌های مختلف به عمل می‌آورد. در واقع می‌توان گفت یکی از عوامل مؤثر در بسط و گسترش روابط ایران و اسراییل، بهاییان بودند که نقش مهمی را در این زمینه ایفا کردند.[12]

براین اساس نگارنده بر این باور است که شواهد نشان می‌دهد که گسترش روابط ایران و اسراییل که با هدف تضعیف دولت‌های اسلامی صورت گرفته بود بیشترین نفع را برای بهاییان داشت. دلیل این موضع نیز واقع شدن مرکز بهاییان در اسراییل است.

برای همین آن‌ها احساس می‌کردند که هرچه نفوذ اسراییل در ایران بیشتر شود، از این راه بهاییان بهتر می‌توانند قدرت خود را در ایران گسترش دهند از این رو آن‌ها در طول حکومت پهلوی دوم همواره نقش دلال را در رابطه با ایران و اسراییل بازی می‌کردند و البته در این بین سودهای کلانی نیز از توسعه‌ی روابط اقتصادی و نظامی ایران و اسراییل به جیب می‌زدند.

نتیجه

مروری بر روند تعیین سیاست خارجی پهلوی دوم نشان دهنده‌ی این است که محمدرضا شاه بعد از کودتای 28 مرداد ماه و نقش آمریکایی‌ها در بازگردان او به سلطنت، به شدت تدوام حکومت خود را وابسته به تأمین نظر آمریکا می‌دانست، برای همین همواره تلاش می‌کرد تا سیاست‌هایی را در پیش بگیرد که باعث تداوم کمک آمریکا به او شود؛ از این رو وی در سیاست‌گذاری خارجی ایران در طول حکومتش همواره سعی کرد تا به عنوان بازوی خاورمیانه‌ای آمریکا عمل کند.

در راستای چنین سیاستی وی سیاست نزدیکی با اسراییل را در پیش گرفت و سعی کرد تا سطح روابطش را با رژیم صهیونیستی گسترش دهد و البته در این بین خطوط کلی روابط این دو بر اساس سیاست‌های کلی آمریکا در منطقه شکل می‌گرفت. برای همین ایران در طول دهه‌ی 70 با یاری اسراییل به مهار موج‌های ضدآمریکایی در منطقه اقدام کرد.

این نکته در این جا حائز اهمیت است که بر اساس سیاست آمریکا باید امنیت منطقه توسط خود کشورهای خلیج فارس تأمین شود و ایران برای ایفای چنین نقشی نیازمند تجهیز نظامی و توسعه‌ی سیستم‌های امنیتی بود. از همین رو برای رسیدن به چنین هدفی گسترش روابط ایران و رژیم صهیونیستی در دستور کار آمریکا قرار گرفت و در این بین بهاییان نیز نقش دلال را در توسعه‌ی این روابط ایفا می‌کردند.(*)

پی‌نوشت‌ها:

[1]. مارک ج گازیوروسکی (1371)، سیاست خارجی آمریکا و شاه، ترجمه‌ی فریدون فاطمی، تهران، نشر مرکز، ص13-12

[2]. مارک ج گازیوروسکی، همان، صص 165-164

[3]. مؤسسه‌ی مطالعات و پژوهش‌های سیاسی
www.ir-psri.com/Show.phpPage=ViewArticle&ArticleID=324&SP=Farsi

[4]. علیرضا ازغدی(1386)، روابط خارجی ایران 1357-1320، تهران، نشر قومس، چاپ هفتم، صص411-410

[5]. علی فلاح نژاد(1381)، مناسبات ایران و اسراییل در دوره‌ی پهلوی دوم، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، صص161-160

[6]. حسین آجورلو و سیدروح‌الله حاج زرگر باشی(1388)، ایران و مسئله‌ی اسراییل، تهران، دفتر گسترش تولید علم، ص112

[7]. حسین آجورلو و سیدروح‌الله حاج زرگر باشی، همان، صص114-113

[8]. www.ir-psri.com/Show.phpPage=ViewArticle&ArticleID=324&SP=Fars

[9]. عباس سلیمی نمین (15مهر1384)، توافق مصلحت آمیز روابط ایران و اسراییل

www.irhistory.com/index.php?action=show_news&news_id

[10]. www.ir-psri.com/Show.phpPage=ViewArticle&ArticleID=324&SP=Fars

[11]. امیرحاجی یوسفی(1382)، ایران و رژیم صهیونیستی از همکاری تا منازعه، تهران، انتشارات دانشگاه امام صادق(علیه‌السلام)، ص124-120

[12]. رضا زارع (1384)، ارتباط ناشناخته: بررسی روابط رژیم پهلوی و اسراییل (1357 - 1327)، تهران، مطالعات تاریخ معاصر ایران، صص372-366

منبع: برهان

انتهای پیام

صدای شیعه...

ما را در سایت صدای شیعه دنبال می کنید

برچسب : نویسنده : استخدام کار sedashia بازدید : 148 تاريخ : سه شنبه 25 اسفند 1394 ساعت: 16:12

یادداشت حجت‌الاسلام قرائتی قبر مخفی زهرا(س) التیام دل مادران شهدای مفقودالاثر/ تاریخ و سؤالات بی‌پاسخ ام‌ابیها(س)

صدای شیعه: حجت‌الاسلام محسن قرائتی استاد و مفسر قرآن کریم در ایام شهادت بانوی دوعالم حضرت فاطمه زهرا(س) در یادداشتی به بیان اوصاف آن حضرت پرداخت.

نام‌هایی که نشان‌دهنده ویژگی‌‌های حضرت هستند

بسم الله الرحمن الرحیم

امام صادق(ع) می‌فرمایند:‌ فاطمه(س) نزد خداوند نُه نام دارد: فاطمه، صدیقه، (بسیار راستگو)، مبارکه (پربرکت)، طاهره (پاکیزه)، زکیه (وارسته)، راضیه (خرسند)، مرضیه (پسندیده)، مُحدَُثه (آن که با او سخن گفته شد)، زهرا (درخشنده). آنگاه به راوی فرمودند: فاطمه یعنی بریده شده از شرور. خداوند او و دوست‌‌دارانش را از آتش دوزخ دور ساخته است. (بحار، ج43،ص12)

دختری که پدر او را مادر خطاب می‌کرد

بانوی یگانه عالم از چنان مرتبه والایی برخودار است که پدر بزرگوارش رسول خدا بارها فرمود: «فداها ابوها» (پدرش به فدایش باد.) اگر در قرآن سخن از احسان به والدین است، او به قدرى به پدر احسان مى‌‏کند که پیامبر درباره او مى‏‌فرماید: «امّ ابیها»: تو مادر پدرت هستى.

پیامبری که اسوه بندگی و قرب الهی است، هرگاه مشتاق بوی بهشت می‌‌شد او را می‌‌بوئید و می‌‌بوسید.

ایشان کسی است که در روز مباهله، همراه با فرزندان و همسرش در کنار پیامبر بودند.

در بخشش و کرامت

در شب عروسى، زمانی که فقیرى پیراهن کهنه‌‏اى درخواست کرد، به یاد آیه‏ «لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ ...» پیراهن عروسیش را به او بخشید.

در عفت

برای سخن گفتن با نابینا،‌ محجبه رفت و در پاسخ به سئوال پدرش راجع به این موضوع فرمود: گرچه ما را نمی‌بیند، لیک من او را می‌‌بینم.

در صداقت

عایشه می‌‌گوید: پس از پدرش هیچکس را راستگوتر از فاطمه نیافتم و در روایات، بهترین نمونه‏‌ صدّیقه، فاطمه‏‌ زهرا(س) معرّفى شده است.

در دانش

در خطبه فدکیه اصول و فروع دین در بین کلماتش چون جواهر می‌‌درخشد و کتابى به نام مصحف دارد که امامان معصوم(ع) گاهى براى کسب اطلاع از آینده به آن کتاب مراجعه مى‏‌کردند.

در شجاعت و حمایت از امام زمانش

کدام زنی را سراغ دارید که برای دفاع از شوهر ‌و بهتر بگوییم امامش تا سر حد جان،‌ مایه بگذارد و باز خود را مقصر دانسته و از کوتاهی خود شرمسار باشد. همان کسی که پس از وفات پیامبر(ص)، به در خانه‏‌هاى مردم مى‏‌رفت و مى‏‌گفت: مگر نبودید و نشنیدید که رسول خدا در غدیر خم چه فرمود؟ «مَن کنتُ مولاه فهذا فعلىّ مولاه» هر که من مولاى اویم، علىّ مولاى اوست.

در مقامش

همین بس که عطیه خدا به پیامبر است: «إِنَّا اعطیناک الکوثر» کوثری است که نسل کثیر پیامبر از طریق اوست.

در میان چهارده معصوم، وجود یک زن لازم بود. وجود حضرت زهرا(س) الگویى بود که به زنان ثابت شود آنچه اسلام مى‏‌گوید قابل عمل است. نه تنها زهرا(س)، بلکه دخترش حضرت زینب(س) نیز الگوى زنان تاریخ است.

پیامبر اکرم(ص) براى بعد از خود علامت‏‌هایى قرار داد که هرگاه مردم دچار حیرت و سرگردانى شدند به آنها نظر کنند و حقّ را بشناسند؛ اوّلین آنها حضرت زهرا(س) است که درباره‏‌اش فرمود: رضاى او رضاى من و غضب او غضب من است.

حضرت مهدى(عج)مى‏‌فرماید: «و فى ابنة رسول الله لى اسوة حسنة» (بحار، ج 53، ص 180) دختر رسول خدا، الگوى نیکوى من است.

خانه‌ زهرا(س) منزلگاه اهل بیت(ع)

خانه‌ زهرا(س) منزلگاه اهل بیت(ع) است. پس از نزول آیه «وَ أْمُرْ أَهْلَکَ بِالصَّلاةِ»(طه، 132) تا چند ماه رسول خدا(ص) هنگام صبح در خانه فاطمه زهرا مى‏‌آمد و مى‏‌فرمود: «الصلاة الصلاة» تا به مردم اعلام کند اهل بیت من همان کسانى هستند که در خانه على و فاطمه هستند.

«الْجار ثُمَّ الدَّار» پیامی از حضرت زهرا(س)

در قنوت فقط به فکر خود و حاجات خود نباشیم. حضرت زهرا(س) مى‏‌فرمود: «الْجار ثُمَّ الدَّار» ابتدا به فکر همسایه‏‌ات باش آنگاه خانواده خود. زیرا خداوند وعده فرموده است کسى که براى دیگران دعا کند خداوند حاجات خود او را هم برآورده مى‏‌سازد.

مگر نه اینکه درباره‌ او و شوهر و فرزندانش نازل شد: «وَیُؤْثِرُونَ عَلَى أَنفُسِهِمْ وَلَوْ کَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ» (حشر/9) ما هم باید چنین باشیم. با وجود گرسنگی خود و فرزندانشان هر آنچه داشتند، ایثار کردند. نه یک روز، نه دو روز؛ سه روز!

در عبادت خدا همین بس که آن‌قدر در محراب عبادت ‌ایستاد که پاهایش ورم ‌کرد: «حتّی تورّم قدماها»

اگر نتوان به مقام فاطمه زهرا(س) رسید، ولى به مقام دختر کنیز او فضه که مى‏‌توان رسید، در تاریخ مى‏‌خوانیم: این بانوى گرامى بیست سال تمام گفت‌وگوهایش را در قالب آیات قرآن بیان مى‏‌کرد.

حضرت زهرا(س) در خطبه معروف خود فرمود: فلسفه و دلیل نماز پاک شدن روح از تکبر است. در نماز بلندترین نقطه بدن که پیشانى است، روزى سى‌وچهار بار بر زمین ساییده مى‏‌شود تا در انسان تکبّرى باقى نماند.

شهری که بنیان حکومت اسلامی بود اما در آن به اهل بیت جفا شد

مدینه شهرى که در غربت پیامبر(ص) حضرت را با آغوش باز پذیرفتند. هنگام ورودش سرود خواندند، از آن بزرگوار استقبال شایانى کردند. حضرت را یارى کردند، خانه‏‌هاى خود را در اختیار مهاجران گذاشتند، رسول خدا(ص) را در جبهه‏‌ها و جنگ‏‌ها یارى دادند. پیام حضرتش را به اطراف رساندند.

شهرى که بنیان حکومت اسلامى در آن ریخته شد. ولى در همین شهر امامان ما شهید شدند. جنازه‏ مبارک امام حسن مجتبى(ع) تیرباران شد، فاطمه زهرا(س) در آن کتک خورد و اشک‌ها ریخت و خطبه‏‌ها خواند.

در این شهر، زیارتنامه فاطمه زهرا(س) را هم در مسجد پیامبر مى‏‌خوانیم و هم در قبرستان بقیع. چون قبر فاطمه زهرا(س) مفقودالاثر است! گویا خداوند براى تسلیت قلب کسانى که عزیزان خود را در جبهه‏‌هاى جنگ از دست مى‏‌دهند و حتى از جنازه‏ فرزندشان خبرى ندارند، چنین مقرر داشته که از قبر دختر پیامبر(ص) نیز خبرى نباشد!

اگر از حضرت بارگاه و نشانی نیست سوره کوثر همه جا هست

اگر بر قبر شریف فاطمه زهرا(س) بارگاه و نشانه‏‌اى نیست، در عوض سوره کوثر همه جا هست. صحن و سرا اثرى جمادى است، ولى از ذریه و فرزندان فاطمه(س) آثار معنوى و انسانى و مکتبى به جاى مانده است.

از قبر امّ الائمه(ع) خبرى در دست نیست ولى از ناله‏‌هاى آن بانو و خطبه‏‌ها و کلمات و فرزندانش، صدها خبر در دست است. از شخص فاطمه زهرا(س) بى‌خبریم، ولى از شخصیّت حضرتش خیر.

سؤالاتی که باید تاریخ پاسخگو باشد

حضرت زهرا(س) وصیت مى‏‌کند که شب مرا غسل دهید و به خاک بسپارید! او مى‏‌خواهد با دنیا حرف بزند و بگوید: مگر من دختر نبوت، همسر ولایت، مادر امامت نبودم!؟ چرا باید قبرم مخفى باشد؟

مگر من تنها یادگار محمد(ص) که وارث ابراهیم و نوح و موسى و عیسى(ع) است، نیستم؟

مگر من مصداق آیه‏ تطهیر و سوره‏ کوثر و سیدة نساء العالمین نبودم؟

مگر پدرم رسول خدا (س) نفرمود: فاطمه پاره‏ تن من است، هر که او را آزار دهد مرا آزرده و هر که مرا بیازارد خدا را به غضب آورده است؟! (الغدیر، ج7، ص232)

مگر پدرم هنگام بازگشت از سفر، اول به دیدن من نمى‏‌آمد؟ (بحارالانوار، ج43، ص30)

مگر وقتى وارد مى‏‌شدم پدرم به احترام من نمى‏‌ایستاد؟ (اعلام الورى، ص157)

مگر فرزندم حسین، روز عاشورا دلیل زیر بار زور نرفتن خود را تربیت در دامن من ندانست؟

«هیهات من الذلّة ... حجور طابت و طهرت»

مگر براى سیر کردن محرومان و گرسنگان گردنبندم را نفروختم؟ (بحارالانوار، ج43، ص56)

مگر همه‏ امامان از فرزندان من نیستند؟

مگر پدرم این همه سفارش مرا نکرد؟

مگر باردار نبودم و فرزندم را سقط کردند؟

مگر داغدار نبودم؟ و مگر جوان نبودم؟

پس چرا باید وصیت کنم قبرم مخفى باشد؟ و کسى براى تشییع جنازه‏‌ام نیاید؟

منتظریم، تاریخ جواب بدهد!

منبع: فارس

انتهای پیام

صدای شیعه...

ما را در سایت صدای شیعه دنبال می کنید

برچسب : نویسنده : استخدام کار sedashia بازدید : 136 تاريخ : سه شنبه 25 اسفند 1394 ساعت: 16:12

گزارشی از همایش «بیدارگر بصیر»؛ تاریخ نگاری استاد ابوالحسنی (منذر)، اتکا به حرف علما دارد

صدای شیعه: به مناسبت چهارمین سالگرد درگذشت استاد علی ابوالحسنی (منذر) آیین رونمایی از کتاب «تنهای شکیبا»، سه شنبه 18 اسفند با سخنرانی موسی حقانی، مدیر موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران،‌ رضا مختاری نویسنده کتاب و پژوهشگر تاریخ معاصر،‌ محمد حسین رجبی دوانی استاد و پژوهشگر تاریخ معاصر، شیخ محسن خزعلی و محمد صادق ابوالحسنی فرزند استاد علی ابوالحسنی در مجموعه شهدای سرچشمه برگزار شد.

شیخ فضل الله و آخوند خراسانی اختلاف مبنایی نداشتند

حقانی در ابتدا با بیان اینکه امروز فقدان ایشان بیش از پیش در تاریخ نگاری خودش را نشان می‌دهد گفت: آثاری که از او منتشر شده به مسائل مهمی چون مشروطیت می‌پردازد. کتاب «تنهای شکیبا» را نیز می‌توان یکی از آرزوهای ابوالحسنی دانست که محقق شد.

وی با اشاره به نبود اطلاعات درباره اختلافات میان شیخ فضل الله و آخوند خراسانی در آثار ابوالحسنی افزود: ابوالحسنی به این موضوع نگاه می‌کرد که چقدر برای بیان چنین حرف‌هایی در جامعه ظرفیت پذیرش وجود داشت. از سوی دیگر باید گفت که اختلاف شیخ فضل الله با آخوند خراسانی بر سر تعیین مصادیق بود و این دو با هم اختلاف مبنایی نداشتند.

رئیس موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران با بیان اینکه برخی از نقدهایی که درباره آثار ایشان نوشته شده صحیح نیست، یادآور شد: گفته می‌شود که ابوالحسنی قدر شیخ فضل الله نوری را بالا برده تا قدر دیگران را پایین بیاورد، در حالی که برخورد ابوالحسنی با این موضوع احساسی نبود. او معتقد بود شیخ فضل‌الله نوری به لحاظ علمی و فقهی قویتر از دیگران بوده است.

تاریخ نگاری ابوالحسنی اتکا به حرف علما دارد

محمدرضا کایینی در ادامه با اشاره اینکه مرحوم ابوالحسنی در آثارش به اقوال علما تکیه کرده است، گفت: ابوالحسنی طی آثاری که در حوزه مشروطه پژوهی داشته به اقوال علما به ویژه اقوال علمای مغلوب در آن دوره توجه کرده است. تاریخ نگاری دوره مشروطه نیز بیشتر به اقوال مسلط در آن دوره توجه کرده تا اقوال مغلوب، بنابراین تلاش ابوالحسنی این بوده که به اقوال مغلوب در این دوره و نیز ناگفته‌های درباره شیخ فضل‌الله اشاره کند.

وی ادامه داد: ابوالحسنی معتقد بود علما چون در گفته‌هایشان استحکام دارند باید بیشتر به اقوال آنها در تاریخ نگاری توجه کرد. بنابراین تاریخ نگاری ابوالحسنی اتکا به حرف علما دارد.

کایینی گفت: یکی از دلایلی که ابوالحسنی به اعلامیه‌های آخوند خراسانی در دوران فطرت نپرداخته این بوده که معتقد است این نظرات، نظرات آخوند خراسانی نیست و در خراب کردن رابطه بین شیخ فضل الله و آخوند خراساتی دست افرادی مانند اسدالله فراهانی را می‌توان دید.

وی با بیان اینکه ابوالحسنی معتقد است که تنوع نگاه اجتماعی شیخ فضل الله و آخوند خراسانی به یکدیگر نزدیک بوده یادآور شد: بر خلاف اختلافاتی که بعدها در بین این دو به وجود آمد این دو نفر به لحاظ دیدگاه اجتماعی با یکدیگر اختلاف زیادی نداشتند.

آثار ابوالحسنی گنجینه ارزشمند و عظیمی است

محمدحسین رجبی دوانی نیز در بخش دیگری از این نشست با اشاره به اینکه ابوالحسنی گنجینه ارزشمند و عظیمی است که باید از آثار او استفاده کرد گفت: کارهای ابوالحسنی هریک تازگی خاص خود را دارد و از زاویه قدیم و جدید به مسایل تاریخی پرداخته است.

وی با بیان اینکه یکی از مسائلی که همواره مورد دغدغه ابوالحسنی بوده، این است که چرا طرح‌های شیخ فضل الله نوری ناموفق بود؟ گفت: او در دو کتاب «اندیشه سبز، زندگانی سرخ» و «تنهای شکیبا» سعی کرده است که به این سوال پاسخ دهد.

وی افزود: زمانی که مجلس توسط محمد علی شاه به توپ بسته شد، تا مدت کوتاهی در سراسر کشور مقاومت صورت گرفت و بعد از آن آرامشی در سراسر کشور برپا شد. در آن زمان شیخ فضل الله نامه‌ها و اعلامیه‌هایی به علمای کشور نوشت و از آنها نظرشان را درباره مشروطه جویا شد و از آنها پرسید که آیا موافق هستند که مشروطه در کشور احیا شود و همگی آنها پاسخ دادند که ما چنین مشروطه‌ای نمی‌خواهیم. به هر حال شیخ کوشید تا در کنار نظر علما مجلس شورای کبری مملکتی ایجاد کند. مجلسی انتصابی که از خوشنام ترین رجال سیاسی کشور، شاهزادگان، تجار و ... تشکیل می‌شد و اخیاراتی داشت که شامل اختیارات مجلس قدیم می‌شد و علاوه بر آن به نوعی نقش قوه قضاییه را برای مسئولان مملکتی داشت با این وجود این طرح‌ها ناکام ماند. ابوالحسنی در این کتاب به دلایل ناکامی خود اشاره می‌کند. اما علتی که در کتاب او نیامده و در واقع می‌توان گفت علت تامه بوده از جنس مخالفت‌هایی بوده که آخوند خراسانی با شیخ فضل الله داشت و این اختلافات در نوشته‌های ابوالحسنی نیست.

این تاریخ پژوه تاکید کرد: آنچه که موجب ناکام ماندن اقدامات محمد علی شاه و نیز تهییج مشروطه‌خواهان شد، صدور اعلامیه‌های متعدد از سوی آخوند خراسانی و شیخ مازندرانی بود. کاش مرحوم ابوالحسنی به همان اندازه که به شیخ فضل‌الله پرداختند برای شناساندن اقدامات آخوند خراسانی نیز کتابی تالیف می‌کردند.

این تاریخ پژوه گفت: البته این به دلیل نداشتن اطلاعات در این باره نبوده چرا که ایشان تسلط کاملی به تاریخ مشروطه داشته است. اما تقوا و احتیاط ابوالحسنی مانع از این می‌شد که اختلافات گذشته میان این دو را باز کند بنابراین کوشیده تا اشاره‌ای گذرا به این موضوع داشته باشد.

وی افزود: اما واقعیت این است که اعلامیه‌های آخوند خراسانی نقش زیادی در تهییج مشروطه خواهان داشت. ایشان جنگیدن در رکاب ستارخان را مانند جنگیدن در رکاب امام زمان(ع) دانسته بود. بنابراین این اعلامیه‌ها موجب تحریک مردم ولایات شده بود و سبب شده اتفاقات تبریز به سایر شهرها نیز کشیده شود و پس از فتح تهران انقلابیون شیخ فضل الله را دار زدند.

رجبی در بخش پایانی سخنانش انتشار کتاب را به همراه پیوست پایانی آن درست ندانست و گفت: این کتاب بهتر بود بدون پیوست منتشر می‌شد و به همین صورت شکیل‌تر و موجه تر بود.

محمدصادق ابوالحسنی نیز کتاب «تنهای شکیبا» را آخرین آواز قوی پدرش عنوان کرد و گفت: شیخ فضل‌الله هنگامی که بر دار آویخته می‌شد، زیباترین آواز خود را سرود و مرحوم ابوالحسنی نیز با نگارش کتاب «تنهای شکیبا» آخرین آواز خود را گفت.

در پایان این مراسم از کتاب «تنهای شکیبا» رونمایی به عمل آمد.

منبع: مهر

انتهای پیام

صدای شیعه...

ما را در سایت صدای شیعه دنبال می کنید

برچسب : نویسنده : استخدام کار sedashia بازدید : 157 تاريخ : دوشنبه 24 اسفند 1394 ساعت: 13:16

دبیر شورای عالی امنیت ملی: مقابله با قانون‌گریزی و فساد و عدم وابستگی اهداف اصلی اقتصاد مقاومتی است

صدای شیعه: علی شمخانی در همایش اقتصاد مقاومتی اظهار داشت: در روزهای آغاز جنگ برای مقابله با صدام سه راهکار بیشتر نداشتیم که یا باید تسلیم می‌شدیم و کیلومترها از کشورها را واگذار می‌کردیم که در همان زمان وقتی صدام تا اهواز رسیده بود خواهان آتش‌بس شد.

شمخانی خرید تانک و تجهیزات را راهکار دوم عنوان کرد و گفت: اما با توجه به شرایط کشور و نبود منابع مالی نمی‌توانستیم آن را عملی کنیم و برای همین ملت ایران راهکار سوم را انتخاب کرد زیرا در آن زمان حتی سیم خاردار هم به ما نمی‌دادند.

وی با اشاره به اینکه چگونه می‌توان از توان مردمی در مقابل یک تجاوز استفاده کرد، گفت: این کار امکان پاکسازی دشمن را فراهم کرد و در اتاق جنگ و بررسی مسئولین انتخاب گزینه سوم بود که کار سخت و غیرممکن تلقی می‌شد و امروز هم این راهکار باید مدنظر قرار گیرد و آن راه مقاومت است.

شمخانی کشنده و منهدم کننده را تفاوت اقتصاد و جنگ عنوان کرد و گفت: در جنگ صدای باروت، توپ و هواپیما و جنازه وجود دارد و در اقتصاد انهدام زیرساخت، پل و ساختمان را می‌توان عنوان کرد.

شمخانی تصریح کرد: عقب‌ماندگی تفاوتی با انهدام زیرساخت‌های اقتصادی ندارد و تفاوت جنگ و اقتصاد در این است که جنگ قابل تبیین و قابل لمس است ولی اقتصاد به‌راحتی قابل لمس نیست.

دبیر شورای عالی امنیت ملی با اشاره به اجماع در حل مشکلات اقتصادی بیان کرد: می‌توان در اقتصاد به اجماع رسید البته این با تأخیر امکان‌پذیر است ولی همین تأخیر زیان‌آور است.

شمخانی ادامه داد: در جنگ توانستیم موفق باشیم و در صحنه اقتصاد هم نیاز به چنین بازیگردانی داریم. البته سؤالی در ذهنم وجود دارد که چرا مهمترین و اولاترین مؤلفه امنیت ملی امروز مسائل اقتصادی و معیشتی است.

وی تصریح کرد: همیشه اقتصاد در عصر مدرن یکی از مؤلفه‌ها بوده اما امروز این حضور مهمترین مؤلفه است و علت آن نیز مشخص می‌باشد که یکی از این علت‌ها اقتصاد و تهدیداتی است که به شمار می‌رود و این است که اکثر آسیب‌پذیری ما در حوزه اقتصادی قرار دارد.

دبیر شورای عالی امنیت ملی با اشاره به کاهش سن اعتیاد و افزایش میزان طلاق، افزایش بزهکاری و تعداد زندانیان گفت: حتی در کشمکش‌های سیاسی برای کسب صندلی قدرت نسبت‌های موضوع اقتصاد مطرح است و به‌راحتی اجماع‌پذیری در جهان در استفاده اقتصادی علیه یک کشوری امکان‌پذیر است و این با جنگ به‌راحتی امکان‌پذیر نیست و در اقتصاد می‌توان راحت‌تر از جنگ آسیب زد.

شمخانی افزود: آسیب‌پذیری و واکنش متغیرهای اقتصادی خیلی سریعتر از سایر واکنش‌ها است و امروز موضوع اقتصاد در صدر مطالبات مقام معظم رهبری و همه مردم ایران اسلامی می‌باشد و مطالبات و نیازهای مشترک مردم در این بخش است.

وی اضافه کرد: فراگیری آسیب‌پذیری از حوزه اقتصاد در بخشهای استانی و کشوری به‌سرعت امکان‌پذیر است و چانه‌زنی یک ملت توان اقتصادی آن است که ملموس به‌سرعت اثر پایین متغیر اقتصادی برای مردم کوچه و بازار است.

دبیر شورای عالی امنیت ملی با تأکید بر اینکه اقتصاد یکی از مؤلفه‌های امنیت کشور است، گفت: این موضوع مختص سال 94 و یا سالهای گذشته و حتی سال 57 نیست و ما یک ایران قبل از انقلاب و یک ایرانی از سال 57 تا 94 داریم و یک ایرانی فردا در نظر است و اگر شاخص‌های این سه دوره را مقایسه کنیم متوجه خواهیم شد نوع حکومت و میزان مشارکت مردم و عناصر حاکمیت، جایگاه در منطقه و جهان و ثبات داخلی و عوامل آن است.

وی با بیان "ما ولیعهد نداریم" گفت: در منطقه شاهد حکومت‌های خاندانی و موروثی هستیم ولی در ایران مردم با رأی خود نمایندگان مجلس خبرگان را انتخاب می‌کنند و این مجلس رهبری را تعیین می‌کند.

دبیر شورای عالی امنیت ملی با یادآوری "روزی در منطقه ژاندارم بودیم" گفت: شاه مدعی بود که ایران را به‌سمت تمدن بزرگ ببرد اما وقتی شاخص‌های آن را بررسی می‌کنیم شاهد فاصله طبقاتی هستیم که بیداد می‌کند، از سوی دیگر بنیان‌های اقتصادی و امنیت اقتصادی کشور به غرب و بیگانگان وابسته بود و همچنین امنیت غذایی و بخشی موارد متصل به بیگانگان بود و ایجاد چرخه‌های پایدار صنایع کشور مانند حمل و نقل و ارتباطات و حتی توان نظامی به بیگانه وابسته بود و این موارد باعث از بین بردن باور ملی و ظرفیت‌های داخلی می‌شد و از سوی دیگر باعث ارتقا و ترویج سبک زندگی غیردینی و استقرار اقتصاد مصرف‌‌پایه براساس منابع دیگران شد و به‌دنبال آن شاهد تخریب و تضعیف تولید و کارآفرینی بودیم.

شمخانی رانت و فساد را مؤلفه‌های دیگر اقتصاد زمان شاه عنوان کرد و گفت: در طول 37 سال پس از پیروزی انقلاب اسلامی در بازسازی مؤلفه‌های دیگر موفق بودیم اما در حوزه اقتصادی چالش‌های فراوانی داریم که باید به آن بپردازیم.

وی با اشاره به اینکه امروز اقتصاد یکی از مؤلفه‌های امنیت ملی کشور است، بیان کرد: نمی‌توان از منابع و موقعیت جغرافیایی ایران و دو کرانه آبی گسترده و کشت محصولات خاص، نفت و نسل جوان و باور ایرانی برای استفاده در جهت پتانسیل تولید بهره نبرد.

دبیر شورای عالی امنیت ملی تأکید کرد: باید از تجربه 8 سال دفاع مقدس در حوزه اقتصادی به‌عنوان سرمایه ملی استفاده کنیم. ما برای ایران سال 1404 برنامه‌های چهارم، پنجم و ششم توسعه را ترسیم کردیم اما نسبت بین این دارایی‌ها و نیل به اهداف قابل توجه نبوده و باید خود را به چالش بگیریم.

شمخانی اقتصاد مقاومتی را نسخه و راه حل همه مشکلات اقتصادی عنوان کرد و گفت: باید سیاست‌های اقتصاد مقاومتی را دنبال کنیم و مهمترین و اولویت‌ترین مسئله نظام حل مسائل اقتصادی است که گرفتار یک چرخه هستیم که استمرار آن چرخه‌های فقر، محرومیت، انباشت مطالبات بدون پاسخ و فساد و اختلال را شاهد بودیم.

وی تصریح کرد: در نگاه رهبری اقتصاد مقاومتی فراقانونی است و همه بخش‌ها باید به‌دنبال تحقق آن باشند تا بازخورد آن به جامعه برگردد.

دبیر شورای عالی امنیت ملی تنها راه برون‌رفت از شرایط کنونی را اجرای سیاست‌های اقتصاد مقاومتی عنوان و اظهار کرد: سالها در این خصوص دعوا داشتیم که هنوز هم این دعواها وجود دارد که اقتصاد آزاد، کینز و آدام اسمیت برای کشور مناسب است و یا اینکه برخی عنوان می‌کردند نیازمند اقتصاد سوسیالیستی هستیم. البته برخی می‌گویند اقتصاد آزاد غلط است و برخی از اقتصاد اسلامی می‌گویند که تعریف مشخصی از آن ندارند، اما اقتصاد مقاومتی به همه این بحث‌ها پایان داده است.

شمخانی با بیان "روزهای اول جنگ راهبردی نداشتیم" گفت: وقتی راهبرد ایجاد شد با یک دلیل منطقی برنامه‌ریزی کردیم که ابتدا بستان آزاد شود و برای تک تک عملیات‌ها برنامه‌ریزی شده بود، البته جنگ را در ذهن مردم ساده‌سازی کردیم که یک پلاک، مداحی، سینه‌زنی و حمله بوده در حالی که این‌گونه نبود.

وی ادامه داد: اقتصاد مقاومتی پایان‌بخش همه سؤالات و پوزیشن‌های روشنفکرانه است. در این مقطع اقتصاد مقاومتی را در تقسیم‌بندی‌ای که در جامعه وجود دارد باور ندارم همان گونه که اصولگرا و اصلاح‌طلبی را که مطرح می‌شوند قبول ندارم. همان‌طور که در جنگ و بیرون کردن شاه و مقامات در 37 سال گذشته مردم نشان دادند که می‌خواهند از استقلال خود دفاع کنند و استقلال، آزادی و جمهوری اسلامی اولین شعار ملت بود که تا امروز ا‌ز آن دفاع کردند، تنها جایی که می‌توان استقلال را زمینگیر کرد نقطه اقتصادی است و اصولگرایی و اصلاح‌طلبی در این بخش معنا ندارد.

دبیر شورای عالی امنیت ملی اظهار کرد: عدم وابستگی و استقلال در عرصه اقتصاد نشان‌دهنده وفاداری به امام، نظام و خون شهدا است و کسی که اقتصاد مقاومتی را برمی‌دارد به‌معنای آن است که برای دفاع از ایران اقدام می‌کند.

شمخانی با اشاره به تعامل و وابستگی گفت: این دو با هم متفاوتند همان‌طور که انقلابی‌گری و تجاوز با هم تفاوت دارند و باید با تمرکز بر توان داخلی 24 بند اقتصاد مقاومتی را در این مقطع اجرایی کنیم تا ایران آینده را مستقل و الگو بسازیم.

وی جهت‌گیری اقتصادی مقاومتی را مقابله با قانون‌گریزی عنوان کرد و گفت: یکی از اهداف سیاست‌‌‌های اقتصاد مقاومتی مقابله با فساد است و امیدواریم در سال 95 در این راه حرکت کنیم.

دبیر شورای عالی امنیت ملی با ابراز اینکه میزان فرار مالیاتی دو برابر درآمدهای نفتی است، گفت: محور اقتصاد مقاومتی توسعه درونزا با تأکید بر استفاده از ظرفیت‌‌ها و توانمندی داخلی و کاهش سهم نفت در بودجه است که البته با کاهش قیمت جهانی نفت مجبور شدیم کاهش وابستگی به نفت را سریعتر طی کنیم.

شمخانی با بیان "باید به‌سمت تولید حداکثری و فروش محصولات برویم" اضافه کرد: کسانی که باعث کاهش قیمت نفت شدند تا کشور ما دچار مشکل شود امروز این کاهش قیمت نفت گریبان خود آنها را گرفته همان‌طور که داعش را به وجود آوردند تا مرزهای ما را تهدید کنند اما امروز داعش به‌سمت مرزهای آنها رفته است.

وی تسهیل و روان‌سازی فرآیندها و مقررات، افزایش سهم نیروی انسانی در تولید را یکی از محورهای اقتصاد مقاومتی برشمرد و اظهار داشت: در زمان جنگ میزان شهدای ایرانی یک‌سوم کشته‌های عراق بود زیرا توانستیم از ظرفیت‌ها استفاده کنیم و باید با رویکرد جهادی اقتصاد مقاومتی را تحقق بخشیم و راهکارهای تحقق آن را دنبال کنیم.

دبیر شورای عالی امنیت ملی با اشاره به اینکه دو سال از ابلاغ اقتصاد مقاومتی می‌گذرد، اظهار داشت: در اقتصاد کار آنی و فوری امکان‌پذیر نیست اما باید از حال بنر و شعار دادن عبور کنیم و دولت محور اجرا و سکاندار اصلی اقتصاد مقاومتی است و همه باید از دولت حمایت کنند.

شمخانی افزود: همه در تحقق اهداف اقتصاد مقاومتی نقش داریم اعم از دانشگاه، حوزه علمیه، ائمه جمعه، نمایندگان مجلس و... باید برای اجرای سیاست‌های اقتصاد مقاومتی تلاش کنند تا شاهد تولید ثروت در کشور باشیم. البته برای تحقق اقتصاد مقاومتی باید بهره‌وری رشد یابد.

وی با اظهار "باید از حالت کمیته امداد خارج شویم" گفت: این برای کشور افتخار نیست که استانی بگوید افراد بیشماری را در نوبت برای اینکه زیرمجموعه کمیته امداد شوند دارد و وظیفه ما توانمندسازی مردم است.

دبیر شورای عالی امنیت ملی تقویت رقابت‌پذیری، مبارزه با فساد و حمایت همه‌جانبه از صادرات و خدمات را یکی دیگر از اقدامات برشمرد و گفت: باید صادرات کشور متنوع‌سازی شود و بتوانیم جایگاه خود را به دست آوریم و برای تحقق سند چشم‌انداز با استفاده از شرایط فعلی فضا را مهیا کنیم، مثلاً امروز می‌توانیم در بازار روسیه حاضر شویم و یا اقدامات این‌چنینی دیگر نیز می‌توان انجام داد.

شمخانی تأکید کرد:‌ برای تقویت فرهنگ جهادی در اقتصاد و شفاف‌سازی نظام توزیع و اجرایی کشور و تحقق نقشه علمی ایران اسلامی مسیر طولانی در پیش داریم و باید صنایع و بخش خدمات و بانکی کشور متحول شود.

وی مشکلات حوزه اقتصادی کشور را ناشی از تحریم، سیاستگذاری و ساختارها اعلام و بیان کرد: برای اینکه از فقر عبور کنیم باید سیاست‌های اقتصادی را تصحیح کنیم و ساختارها اصلاح شوند تا به‌سمت اقتصاد مردمی برویم و اینها اولویت ملی است.

دبیر شورای عالی امنیت ملی در پایان گفت: باید دعواها را کنار بگذاریم و اقتصاد مقاومتی را به‌عنوان هدفی نهایی پیگیری شود.

در همایش اقتصاد مقاومتی از تندیس همایش با حضور علی شمخانی دبیر شورای عالی امنیت ملی، غلامرضا مصباحی‌مقدم عضو کمیسیون برنامه و بودجه مجلس رونمایی شد.

منبع: تسنیم

انتهای پیام

صدای شیعه...

ما را در سایت صدای شیعه دنبال می کنید

برچسب : نویسنده : استخدام کار sedashia بازدید : 125 تاريخ : دوشنبه 24 اسفند 1394 ساعت: 13:16

شهادت فاطمه (س) افسانه نیست

نوشته: حضرت آیت الله مکارم شیرازی

صدای شیعه: اخیراً یک فرد ناآگاه از تاریخ صحیح اسلام در منطقه سیستان و بلوچستان مقاله اى درباره دخت گرامى پیامبر(صلى الله علیه وآله)نوشته و نام آن را «افسانه شهادت فاطمه زهرا(علیها السلام)» گذارده است. در این مقاله پس از ذکر مناقب و فضایل آن حضرت، خواسته است شهادت و بى حرمتى را که درباره آن حضرت انجام گرفته، منکر شود.
از آنجا که بخشى از این مقاله، تحریف روشن تاریخ اسلام است، ما را بر آن داشت که به گوشه اى از این تحریف و بیان بخشى از این حقایق بپردازیم تا ثابت شود هادت بانوى اسلام یک واقعیّت انکارناپذیر تاریخى است و اگر آنها چنین بحثى را آغاز نکرده بودند، ما در این شرایط، آن را دنبال نمى کردیم.
موضوع سخن ما را در این مقاله، امور یاد شده در زیر تشکیل مى دهد:
1ـ عصمت حضرت زهرا(علیها السلام) در لسان پیامبر(صلى الله علیه وآله).
2ـ احترام خانه آن حضرت در قرآن و سنت.
3ـ هتک حرمت خانه آن حضرت پس از درگذشت پدر بزرگوارش.
به امید آن که با تشریح این نقاط سه گانه، نویسنده مقاله، در برابر حقیقت سر تسلیم فرود آورد. و از نوشته خود نادم و پشیمان گردد، و به جبران کار خود بپردازد.
تمام مطالب این نوشتار از منابع معروف اهل سنّت گرفته شده است.

اول) عصمت زهرا (س) در لسان رسول خدا (ص)

دخت گرامى پیامبر(صلى الله علیه وآله) از مقام والایى برخوردار بود، سخنان رسول گرامى(صلى الله علیه وآله) در حقّ دخترش حاکى از عصمت و پیراستگى او از گناه مى باشد. آنجا که درباره او چنین مى فرماید:

«فاطمه بضعه منّی فمن اغضبها اغضبنی».(1)

«فاطمه پاره تن من است، هر کس او را به خشم آورد بسان این است که مرا خشمگین کرده است».

ناگفته پیدا است که خشم رسول خدا(صلى الله علیه وآله) مایه اذیت و ناراحتى اوست و سزاى چنان شخصى در قرآن کریم چنین بیان شده است:

(وَ الّذین یُوْذُونَ رَسُول اللّه لَهُم عَذابٌ اَلیم)(توبه / 61).

«آنان که رسول خدا را آزار دهند، براى آنان عذاب دردناکى است».

چه دلیلى استوارتر بر عصمت او که در حدیث دیگرى رضاى وى در گفتار پیامبر(صلى الله علیه وآله) مایه رضاى خدا، و خشم او مایه خشم خدا معرّفى گردیده است، مى فرماید:

«یا فاطمهُ انّ اللّه یغضبُ لِغضبک و یَرضى لرضاک».(2)

«دخترم فاطمه!، خدا با خشم تو، خشمگین، و با خشنودى تو، خشنود مى شود».

به خاطر چنین مقامى والا، او سرور زنان جهان است، و پیامبر در حق او چنین فرموده:

«یا فاطمه! الا ترضین ان تکونَ سیدهَ نساء العالمین، و سیدهَ نساءِ هذه الاُمّه و سیده نساء المومنین».(3)

«دخترم فاطمه! آیا به این کرامتى که خدا به تو داده راضى نمى شوى که تو، سرور زنان جهان و سرور زنان این امّت و سرور زنان با ایمان باشى».

دوم) احترام خانه آن حضرت در قرآن و سنّت

محدثان یادآور مى شوند، وقتى آیه مبارکه (فی بُیُوت اَذِنَ اللّه اَنْ ترفعَ وَ یُذکَر فیها اسْمه)(4) بر پیامبر فرود آمد، پیامبر این آیه را در مسجد تلاوت کرد، در این هنگام شخصى برخاست و گفت:

اى رسول گرامى مقصود از این بیوت با این اهمّیّت چیست؟

پیامبر فرمود:

خانه هاى پیامبران!

در این موقع ابوبکر برخاست، در حالى که به خانه على و فاطمه(علیهما السلام) اشاره مى کرد، گفت:

آیا این خانه از همان خانه ها است؟

پیامبر(صلى الله علیه وآله) در پاسخ گفت:

بلى از برجسته ترین آنها است.(5)

پیامبر گرامى(صلى الله علیه وآله) مدت نُه ماه به در خانه دخترش مى آمد، بر او و همسر عزیزش سلام مى کرد و این آیه را مى خواند: (اِنَّما یُرید اللّه لیذهبَ عَنْکُمُ الرِّجْس اَهل البَیت و یُطهّرکُمْ تَطهیراً)(احزاب / 33).(6)

خانه اى که مرکز نور الهى است و خدا به ترفیع آن امر فرموده از احترام بسیار بالایى برخوردار مى باشد.

آرى، خانه اى که اصحاب کسا را در بر مى گیرد و خدا از آن با جلالت و عظمت یاد مى کند، باید مورد احترام قاطبه مسلمانان باشد.

اکنون باید دید پس از درگذشت پیامبر(صلى الله علیه وآله) تا چه اندازه حرمت این خانه ملحوظ گشت؟ چگونه احترام آن خانه را شکستند، و خودشان صریحاً به آن اعتراف دارند؟ این حرمت شکنان چه کسانى بودند، و هدفشان چه بود؟

سوم) هتک حرمت خانه آن حضرت!

آرى، با این سفارش هاى موکّد، متاسفانه برخى حرمت آن را نادیده گرفته، و به هتک آن پرداختند، و این مساله اى نیست که بتوان بر آن پرده پوشى کرد.

ما در این مورد نصوصى را از کتب اهل سنت نقل مى نماییم، تا روشن شود که مساله هتک حرمت خانه زهرا(علیها السلام) و رویدادهاى بعدى، یک امر تاریخى مسلّم است نه یک افسانه!! و با اینکه در عصر خلفا سانسور فوق العاده اى نسبت به نگارش فضایل و مناقب در کار بود ولى به حکم اینکه (حقیقت شىء نگهبان آن است) این حقیقت تاریخى به طور زنده در کتابهاى تاریخى و حدیثى محفوظ مانده است و ما در نقل مدارک، ترتیب زمانى را از قرنهاى نخستین در نظر مى گیریم، تا برسد به نویسندگان عصر حاضر.

1. ابن ابى شیبه و کتاب «المصنَّف»

ابوبکر ابن ابى شیبه (159-235) مولف کتاب المصنَّف به سندى صحیح چنین نقل مى کند:

انّه حین بویع لابی بکر بعد رسول اللّه(صلى الله علیه وآله) کان علی و الزبیر یدخلان على فاطمه بنت رسول اللّه، فیشاورونها و یرتجعون فی امرهم.

فلما بلغ ذلک عمر بن الخطاب خرج حتى دخل على فاطمه، فقال: یا بنت رسول اللّه(صلى الله علیه وآله) و اللّه ما احد احبَّ الینا من ابیک و ما من احد احب الینا بعد ابیک منک، و ایم اللّه ما ذاک بمانعی ان اجتمع هولاء النفر عندک ان امرتهم ان یحرق علیهم البیت.

قال: فلما خرج عمر جاووها، فقالت: تعلمون انّ عمر قد

جاءَنی، و قد حلف باللّه لئن عدتم لیُحرقنّ علیکم البیت، و ایم اللّه لَیمضین لما حلف علیه.

هنگامى که مردم با ابى بکر بیعت کردند، على و زبیر در خانه فاطمه به گفتگو و مشاوره مى پرداختند، و این مطلب به عمر بن خطاب رسید. او به خانه فاطمه آمد، و گفت: اى دختر رسول خدا، محبوبترین فرد براى ما پدر تو است و بعد از پدر تو خود تو; ولى سوگند به خدا این محبت مانع از آن نیست که اگر این افراد در خانه تو جمع شوند من دستور دهم خانه را بر آنها بسوزانند.

این جمله را گفت و بیرون رفت، وقتى على(علیه السلام)و زبیر به خانه بازگشتند، دخت گرامى پیامبر(علیها السلام) به على(علیه السلام) و زبیر گفت: عمر نزد من آمد و سوگند یاد کرد که اگر اجتماع شما تکرار شود، خانه را بر شماها بسوزاند، به خدا سوگند! آنچه را که قسم خورده است انجام مى دهد!(7)

یادآور شدیم که این رویداد در کتاب «المصنف» با سند صحیح نقل شده است.

2. بلاذرى و کتاب «انساب الاشراف»

احمد بن یحیى جابر بغدادى بلاذرى (متوفاى 270) نویسنده معروف و صاحب تاریخ بزرگ، این رویداد تاریخى را در کتاب «انساب الاشراف» به نحو یاد شده در زیر نقل مى کند.

انّ ابابکر ارسل الى علىّ یرید البیعه فلم یبایع، فجاء عمر و معه فتیله! فتلقته فاطمه على الباب.

فقالت فاطمه: یابن الخطاب، اتراک محرقاً علىّ بابی؟ قال: نعم، و ذلک اقوى فیما جاء به ابوک...(8).

ابوبکر به دنبال على(علیه السلام) فرستاد تا بیعت کند، ولى على(علیه السلام) از بیعت امتناع ورزید. سپس عمر همراه با فتیله (آتشزا) حرکت کرد، و با فاطمه در مقابل باب خانه روبرو شد، فاطمه گفت: اى فرزند خطاب، مى بینم در صدد سوزاندن خانه من هستى؟! عمر گفت: بلى، این کار کمک به چیزى است که پدرت براى آن مبعوث شده است!!

3. ابن قتیبه و کتاب «الامامه و السیاسه»

مورّخ شهیر عبداللّه بن مسلم بن قتیبه دینوری (212-276) از پیشوایان ادب و از نویسندگان پرکار حوزه تاریخ اسلامى است، مولّف کتاب «تاویل مختلف الحدیث»، و «ادب الکاتب» و... (9). وى در کتاب «الامامه و السیاسه» چنین مى نویسد:

انّ ابابکر رضی اللّه عنه تفقد قوماً تخلّقوا عن بیعته عند علی کرم اللّه وجهه فبعث الیهم عمر فجاء فناداهم و هم فی دار علی، فابوا ان یخرجوا فدعا بالحطب و قال: والّذی نفس عمر بیده لتخرجن او لاحرقنها على من فیها، فقیل له: یا ابا حفص انّ فیها فاطمه فقال، و ان!!(10)

ابوبکر از کسانى که از بیعت با او سربرتافتند و در خانه على گرد آمده بودند، سراغ گرفت و عمر را به دنبال آنان فرستاد، او به در خانه على(علیه السلام)آمد و همگان را صدا زد که بیرون بیایند و آنان از خروج از خانه امتناع ورزیدند در این موقع عمر هیزم طلبید و گفت: به خدایى که جان عمر در دست اوست بیرون بیایید یا خانه را بر سرتان آتش مى زنم. مردى به عمر گفت: اى اباحفص (کنیه عمر) در این خانه، فاطمه، دختر پیامبر است، گفت: باشد!!

ابن قتیبه دنباله این داستان را سوزناکتر و دردناکتر نوشته است، او مى گوید:

ثمّ قام عمر فمشى معه جماعه حتى اتوا فاطمه فدقّوا الباب فلمّا سمعت اصواتهم نادت باعلى صوتها یا ابتاه رسول اللّه ماذا لقینا بعدک من ابن الخطاب، و ابن ابی قحافه فلما سمع القوم صوتها و بکائها انصرفوا. و بقی عمر و معه قوم فاخرجوا علیاً فمضوا به الى ابی بکر فقالوا له بایع، فقال: ان انا لم افعل فمه؟ فقالوا: اذاً و اللّه الّذى لا اله الاّ هو نضرب عنقک...!(11)

عمر همراه گروهى به در خانه فاطمه آمدند، در خانه را زدند، هنگامى که فاطمه صداى آنان را شنید، با صداى بلند گفت: اى رسول خدا پس از تو چه مصیبت هایى به ما از فرزند خطاب و ابى قحافه رسید، وقتى مردم که همراه عمر بودند صداى زهرا و گریه او را شنیدند برگشتند، ولى عمر با گروهى باقى ماند و على را از خانه بیرون آوردند، نزد ابى بکر بردند و به او گفتند، بیعت کن، على(علیه السلام)گفت: اگر بیعت نکنم چه مى شود؟ گفتند: به خدایى که جز او خدایى نیست، گردن تو را مى زنیم...

مسلّماً این بخش از تاریخ براى علاقمندان به شیخین بسیار سنگین و ناگوار مى باشد و لذا برخى بر آن صدد آمدند که در نسبت کتاب به ابن قتیبه تردید کنند، در حالى که ابن ابى الحدید استاد فن تاریخ این کتاب را از آثار او مى داند و پیوسته از آن مطالبى نقل مى کند، متاسفانه این کتاب به سرنوشت تحریف دچار شده و بخشى از مطالب آن به هنگام چاپ از آن حذف شده است در حالى که همان مطالب در شرح نهج البلاغه ابن ابى الحدید آمده است.

«زرکلى» در اعلام این کتاب را از آثار ابن قتیبه مى داند سپس مى افزاید: که برخى از علما در این نسبت نظرى دارند. یعنى شک و تردید را به دیگران نسبت مى دهد نه به خویش، همچنان که الیاس سرکیس(12) این کتاب را از آثار ابن قتیبه مى داند.

4. طبرى و تاریخ او

محمّد بن جریر طبرى (متوفاى 310) در تاریخ خود رویداد قصد هتک حرمت خانه وحى را چنین بیان مى کند:

اتى عمر بن الخطاب منزل علی و فیه طلحه و الزبیر و رجال من المهاجرین، فقال و اللّه لاحرقن علیکم او لتخرجنّ الى البیعه، فخرج علیه الزّبیر مصلتاً بالسیف فعثر فسقط السیف من یده، فوثبوا علیه فاخذوه.(13)

عمر بن خطاب به خانه على آمد در حالى که گروهى از مهاجران در آنجا گرد آمده بودند. وى رو به آنان کرد و گفت: به خدا سوگند خانه را به آتش مى کشم مگر اینکه براى بیعت بیرون بیایید. زبیر از خانه بیرون آمد در حالى که شمشیر کشیده بود، ناگهان پاى او لغزید و شمشیر از دستش افتاد، در این موقع دیگران بر او هجوم آوردند و شمشیر را از دست او گرفتند.

این بخش از تاریخ حاکى از آن است که اخذ بیعت براى خلیفه با تهدید و ارعاب صورت مى پذیرفت حالا این نوع بیعت چه ارزشى دارد؟ خواننده باید خود داورى نماید.

5. ابن عبد ربه و کتاب «العقد الفرید»

شهاب الدین احمد معروف به «ابن عبد ربه اندلسى» مولف کتاب «العقد الفرید» متوفاى (463 هـ ) در کتاب خود بحثى مشروح درباره تاریخ سقیفه آورده و تحت عنوان کسانى که از

بیعت ابى بکر تخلف جستند چنین مى نویسد:

فامّا علی و العباس و الزبیر فقعدوا فی بیت فاطمه حتى بعثت الیهم ابوبکر، عمر بن الخطاب لیُخرجهم من بیت فاطمه و قال له: ان ابوا فقاتِلهم، فاقبل بقبس من نار ان یُضرم علیهم الدار، فلقیته فاطمه فقال: یا ابن الخطاب اجئت لتحرق دارنا؟! قال: نعم، او تدخلوا فیما دخلت فیه الاُمّه!:(14)

على و عباس و زبیر در خانه فاطمه نشسته بودند که ابوبکر عمر بن خطاب را فرستاد تا آنان را از خانه فاطمه بیرون کند و به او گفت: اگر بیرون نیامدند، با آنان نبرد کن! و در این موقع عمر بن خطاب با مقدارى آتش به سوى خانه فاطمه رهسپار شد تا خانه را بسوزاند، در این موقع با فاطمه روبرو شد. دختر پیامبر گفت: اى فرزند خطاب آمده اى خانه ما را بسوزانى، او در پاسخ گفت: بلى مگر این که در آنچه امّت وارد شدند، شما نیز وارد شوید!

تا اینجا بخشى که در آن به تصمیم به هتک حرمت تصریح شده است پایان پذیرفت، اکنون به دنبال بخش دوم که حاکى از جامه عمل پوشاندن به این نیّت شوم است، مى پردازیم!

مبادا این تصویر پیش آید که آنها مقصودشان ارعاب و تهدید بود تا على(علیه السلام) و یارانش را مجبور به بیعت کنند، و قصد عملى ساختن چنین تهدیدى نداشتند.

دنباله این گفتار نشان مى دهد که آنها دست به این جنایت بزرگ زدند!

یورش انجام یافت!

در این جا سخنان آن گروه که فقط به سوء نیت خلیفه و یاران او اشاره کردند به پایان رسید، گروهى که نخواستند و یا نتوانستند دنباله فاجعه را به طور روشن منعکس کنند، در حالى که برخى، به اصل فاجعه یعنى یورش به خانه و... اشاره نموده و تا حدّى نقاب از چهره حقیقت برافکندند، اینک در اینجا به مدارک یورش و هتک حرمت اشاره مى نماییم: (در این بخش نیز در نقل مصادر غالباً ترتیب زمانى را در نظر مى گیریم).

6. ابو عبید و کتاب «الاموال»

ابو عبید قاسم بن سلام (متوفاى 224) در کتاب خود به نام «الاموال» که مورد اعتماد فقیهان اسلام است نقل مى کند:

عبدالرّحمن بن عوف مى گوید: که من در بیمارى ابوبکر براى عیادت او وارد خانه او شدم پس از گفتگوى زیاد به من گفت: آرزو مى کنم اى کاش سه چیز را که انجام داده ام، انجام نمى دادم، همچنان که آرزو مى کنم اى کاش سه چیز را که انجام نداده ام، انجام مى دادم. همچنین آرزو مى کنم سه چیز را از پیامبر سوال مى کردم.

امّا آن سه چیزى که انجام داده ام و آرزو مى کنم که اى کاش انجام نمى دادم عبارتند از:

1. «وددت انّی لم اکشف بیت فاطمه و ترکته و ان اغلق على الحرب».(15)

اى کاش پرده حرمت خانه فاطمه را نمى گشودم و آن را به حال خود وامى گذاشتم هرچند براى جنگ بسته شده بود.

ابو عبید هنگامى که به اینجا مى رسد به جاى جمله: «لم اکشف بیت فاطمه و ترکته...» مى گوید: کذا و کذا. و اضافه مى کند که من مایل به ذکر آن نیستم!.

ولى هرگاه «ابو عبید» روى تعصّب مذهبى یا علّت دیگر از نقل حقیقت سربرتافته است; محقّقان کتاب «الاموال» در پاورقى مى گویند: جمله هاى حذف شده در کتاب «میزان الاعتدال» (به نحوى که بیان گردید) وارد شده است، افزون بر آن، «طبرانى» در «معجم» خود و «ابن عبدربه» در «عقد الفرید» و افراد دیگر جمله هاى حذف شده را آورده اند.(دقت کنید!)

7. طبرانى و معجم کبیر

ابوالقاسم سلیمان بن احمد طبرانى (260-360) که ذهبى در «میزان الاعتدال» در حقّ او مى گوید: فرد معتبرى است(16). در کتاب «المعجم الکبیر» که کراراً چاپ شده است، آنجا که درباره

ابوبکر و خطبه ها و وفات او سخن مى گوید، یادآور مى شود:

ابوبکر به هنگام مرگ، امورى را تمنا کرد.

اى کاش سه چیز را انجام نمى دادم.

اى کاش سه چیز را انجام مى دادم.

اى کاش سه چیز را از رسول خدا سوال مى کردم.

درباره آن سه چیزى که انجام داده و آروز کرد که اى کاش انجام نمى داد، چنین مى گوید:

امّا الثلاث اللائی وددت انی لم افعلهنّ، فوددت انّی لم اکن اکشف بیت فاطمه و ترکته.(17)

آن سه چیزى که آرزو مى کنم که اى کاش انجام نمى دادم، آرزو مى کنم که هتک حرمت خانه فاطمه نمى کردم و آن را به حال خود واگذار مى کردم!

این تعبیرات به خوبى نشان مى دهد که تهدیدهاى عمر تحقّق یافت.

8. ابن عبد ربه و «عقد الفرید»

ابن عبد ربه اندلسى مولّف کتاب «العقد الفرید» (متوفاى 463 هـ ) در کتاب خود از عبدالرحمن بن عوف نقل مى کند:

من در بیمارى ابى بکر بر او وارد شدم تا از او عیادت کنم، او گفت: آرزو مى کنم که اى کاش سه چیز را انجام نمى دادم و یکى از آن سه چیز این است:

وودت انّی لم اکشف بیت فاطمه عن شی و ان کانوا اغلقوه على الحرب.(18)

اى کاش خانه فاطمه را نمى گشودم هرچند آنان براى نبرد درِ خانه را بسته بودند.

و نیز اسامى و عبارات و شخصیت هایى که این بخش از گفتار خلیفه را نقل کرده اند خواهد آمد.

9. سخن نَظّام در کتاب «الوافی بالوفیات»

ابراهیم بن سیار نظام معتزلى (160-231) که به خاطر زیبایى کلامش در نظم و نثر به نظّام معروف شده است در کتابهاى متعددى، واقعه بعد از حضور در خانه فاطمه(علیها السلام) را نقل مى کند. او مى گوید:

انّ عمر ضرب بطن فاطمه یوم البیعه حتى القت المحسن من بطنها.(19)

عمر در روز اخذ بیعت براى ابى بکر بر شکم فاطمه زد، او فرزندى که در رحم داشت و نام او را محسن نهاده بودند، سقط کرد!!(دقت کنید).

10. مبرد در کتاب «کامل»

محمّد بن یزید بن عبدالاکبر بغدادى (210-285) ادیب، و نویسنده معروف و صاحب آثار گران سنگ، در کتاب «الکامل» خود، از عبدالرّحمن بن عوف داستان آرزوهاى خلیفه را مى نویسد، و چنین یادآور مى شود:

وددت انّی لم اکن کشفت عن بیت فاطمه و ترکته ولو اغلق على الحرب.(20)

آرزو مى کردم اى کاش بیت فاطمه را نمى گشودم و آن را رها مى نمودم هرچند براى جنگ بسته باشد.

11. مسعودى و «مروج الذهب»

مسعودى «متوفاى 325) در مروج الذهب مى نویسد:

آنگاه که ابوبکر درحال احتضار چنین گفت: سه چیز انجام دادم و تمنا مى کردم که اى کاش انجام نمى دادم یکى از آن سه چیز:

فوددت انّی لم اکن فتشت بیت فاطمه و ذکر فی ذلک کلاماً کثیراً!(21)

آرزو مى کردم که اى کاش هتک حرمت خانه زهرا را نمى کردم و در این مورد سخن زیادى گفت!!

مسعودى با اینکه نسبت به اهل بیت گرایش هاى نسبتاً خوبى دارد; ولى باز اینجا از بازگویى سخن خلیفه خوددارى کرده و با کنایه رد شده است، البتّه خدا مى داند و بندگان خدا هم اجمالاً مى دانند!

12. ابن ابى دارم در کتاب «میزان الاعتدال»

«احمد بن محمّد» معروف به «ابن ابى دارم»، محدث کوفى (متوفاى سال 357)، کسى که محمّد بن احمد بن حماد کوفى درباره او مى گوید: «کان مستقیم الامر، عامه دهره»: او در سراسر عمر خود پوینده راه راست بود.

با توجه به این موقعیت نقل مى کند که در محضر او این خبر خوانده شد:

انّ عمر رفس فاطمه حتى اسقطت بمحسن.

عمر لگدى بر فاطمه زد و او فرزندى که در رحم به نام محسن داشت سقط کرد! (22) (دقت کنید)

13. عبدالفتاح عبدالمقصود و کتاب «الامام علی»

وى هجوم به خانه وحى را در دو مورد از کتاب خود آورده است و ما به نقل یکى بسنده مى کنیم:

«و الّذی نفس عمر بیده، لیَخرجنَّ او لاحرقنّها على من فیها...»!

قالت له طائفه خافت اللّه، و رعت الرسول فی عقبه:

«یا ابا حفص، انّ فیها فاطمه...»!

فصاح لایبالی: «و ان...»!

و اقترب و قرع الباب، ثمّ ضربه و اقتحمه...

و بداله علىّ...

و رنّ حینذاک صوت الزهراء عند مدخل الدار... فان هى الا طنین استغاثه...(23)

قسم به کسى که جان عمر در دست اوست یا باید بیرون بیایید یا خانه را بر ساکنانش آتش مى زنم.

عده اى که از خدا مى ترسیدند و رعایت منزلت پیامبر(صلى الله علیه وآله) را پس از او مى کردند، گفتند:

«اباحفص، فاطمه در این خانه است».

بى پروا فریاد زد: «باشد!!».

نزدیک شد، در زد، سپس با مشت و لگد به در کوبید تا به زور وارد شود.

على(علیه السلام) پیدا شد...

طنین صداى زهرا در نزدیکى مدخل خانه بلند شد... این ناله استغاثه او بود...!».

* * *

این بحث را با حدیث دیگرى از «مقاتل ابن عطیّه» در کتاب الامامه و السیاسه پایان مى دهیم (هرچند هنوز ناگفته ها بسیار است!)

او در این کتاب چنین مى نویسد:

ان ابابکر بعد ما اخذ البیعه لنفسه من الناس بالارهاب و السیف و القوّه ارسل عمر، و قنفذاً و جماعه الى دار علىّ و فاطمه(علیه السلام) و جمع عمر الحطب على دار فاطمه و احرق باب الدار!...(24)

«هنگامى که ابوبکر از مردم با تهدید و شمشیر و زور بیعت گرفت، عمر، قنفذ و جماعتى را به سوى خانه على و فاطمه(علیها السلام) فرستاد، و عمر هیزم جمع کرد و درِ خانه را آتش زد...

و در ذیل این روایت تعبیرات دیگرى است که قلم از بیان آن عاجز است.

* * *

نتیجه: آیا با این همه مدارک روشن که عموماً از منابع خودشان نقل شده است باز هم مى گویند «افسانه شهادت...!»

انصاف کجاست؟!

به یقین هر کس این بحث کوتاه و مستند به مدارک روشن

رابخواند مى فهمد بعد از رحلت رسول خدا(صلى الله علیه وآله) چه غوغائى برپا شد، و براى نیل به حکومت و خلافت چه ها کردند، و این اتمام حجّت الهیّه براى همه آزاداندیشان دور از تعصّب است، چرا که ما از خودمان چیزى ننوشتیم، هرچه نوشتیم از منابع مورد قبول خود آنهاست.

پی نوشت ها:

1. فتح البارى در شرح صحیح بخارى: 7/84 و نیز بخارى این را در بخش علامات نبوت، جلد 6، ص 491، و در اواخر مغازى جلد 8، ص 110 آورده است.

2. مستدرک حاکم: 3/154; مجمع الزوائد: 9/203 و حاکم در کتاب مستدرک احادیثى مى آورد که جامع شرایطى باشند که بخارى و مسلم در صحت حدیث، آنها را لازم دانسته اند.

3. مستدرک حاکم: 3/156.

4. (نور خدا) در خانه هایى است که خدا رخصت داده که قدر و منزلت آنان رفعت یابد و نامش در آنها یاد شود.

5. قرا رسول اللّه هذه الآیه (فى بیوت اذن اللّه ان ترفع و یذکر فیها اسمه» فقام الیه رجل: فقال: ای بیوت هذه یا رسول اللّه؟ قال: بیوت الانبیاء، فقام الیه ابوبکر، فقال: یا رسول اللّه: ا هذا البیت منها، ـ مشیراً الى بیت علی و فاطمهـ قال: نعم، من افاضلها (الدر المنثور: 6/203; تفسیر سوره نور، روح المعانى: 18/174).

6. در المنثور: 6/606.

7. مصنف ابن ابى شیبه: 8/572، کتاب المغازى.

8. انساب الاشراف: 1/586 طبع دار معارف، قاهره.

9. الاعلام زرکلى: 4/137.

10. الامامه و السیاسه: 12، چاپ مکتبه تجاریه کبرى، مصر.

11. الامامه و السیاسیه، ص 13.

12. معجم المطبوعات العربیه: 1/212.

13. تاریخ طبرى: 2/443، چاپ بیروت.

14. عقد الفرید: 4/93، چاپ مکتبه هلال.

15. الاموال: پاورقى 4، چاپ نشر کلیات ازهریه، الاموال، 144، بیروت و نیز ابن عبد ربه در عقد الفرید: 4/93 نقل کرده است چنان که خواهد آمد.

16. میزان الاعتدال: 2/195.

17. معجم کبیر طبرانى: 1/62، شماره حدیث 34، تحقیق حمدی عبدالمجید سلفی.

18. عقد الفرید: 4/93، چاپ مکتبه الهلال.

19. الوافی بالوفیات: 6/17، شماره 2444; ملل و نحل شهرستانى: 1/57، چاپ دار المعرفه، بیروت. و در ترجمه نظام به کتاب «بحوث فی الملل و النحل»: 3/248-255 مراجعه شود.

20. شرح نهج البلاغه: 2/46 و 47، چاپ مصر.

21. مروج الذهب: 2/301، چاپ دار اندلس، بیروت.

22. میزان الاعتدال: 3/459.

23. عبدالفتاح عبدالمقصود، علی بن ابى طالب: 4/276-277.

24. کتاب الامامه و الخلافه، ص 160 و 161، تالیف مقاتل بن عطیّه که با مقدّمه اى از دکتر حامد داود استاد دانشگاه عین الشمس قاهره به چاپ رسیده، چاپ بیروت، موسّسه البلاغ.

منبع : پايگاه عرفان

انتهای پیام

صدای شیعه...

ما را در سایت صدای شیعه دنبال می کنید

برچسب : نویسنده : استخدام کار sedashia بازدید : 140 تاريخ : دوشنبه 24 اسفند 1394 ساعت: 13:16